گیاه گوشتی آگاوِ آمریکانا

نام علمی: Agave Americana

نام انگلیسی: Century Plant

آگاوِ آمریکانا  (گیاه قرن)        

تیره: Agavaceae 

منشاء: مکزیک        زمان گلدهی: یک بار در اواخر عمر خود

ویژگی ها: آگاو قرن گونه ای چند ساله، همیشه سبز و گوشتی است. جنس آگاو، چنان که گونه های دیگری از آن هم در پست های دیگر معرفی شده اند، شامل بیش از 200 گونه از گیاهان چندساله و صحرادوست است که دارای برگساره هایی دیدنی و منحصر به فرد هستند؛ گونه های این گیاه غالباً بومی مکزیک و آمریکای جنوبی هستند. این گونه ها دارای ارزش زینتی هستند و گاهی به عنوان غذا و دارو نیز به کار می روند. از این میان گیاه آگاو آمریکانا از گونه هایی است که در ایران و به ویژه در جنوب و مناطق شمالی، از سال ها پیش مورد کشت و کار قرار می گرفته است.

آگاو قرن دارای برگ هایی به طول 2 متر بوده که هر کدام دارای حاشیه خاردار هستند. برگ ها در بعضی از فرم ها ابلق می باشند. گیاه حامل یک ساقه گل دهنده سنگین و سفت در انتهاست که بسیار برنده و تیز است. این گیاه گهگاه گل می دهد، و طول ساقه گل دهنده که به گل آذین دیهیم با گل های زرد منتهی می شود، به 8 متر می رسد. پس از گلدهی این گیاه می میرد، اما پاجوش ها و ساقه های نابه جا از زیر گیاه دوباره رشد کرده و توده گیاه بازیابی می شود.

میوه آن پوشینه است. طول عمر یک بوته آن به 10 سال می رسد. این گیاه بومی قاره آمریکا بوده اما در حال حاضر به مناطق مختلفی از دنیا سازگاری یافته و مورد استفاده قرار می گیرد و مناسب کشت در باغ های صخره ای و خشک منظری است. 

روش تکثیر: از طریق بذر و تقسیم بوته است. به علت درصد تلاقی بالا و ایجاد تفرق در دانهال ها بهتر است تقسیم بوته صورت پذیرد.

عادت رشدی: دارای فرم ایستاده

سرعت رشد: ارتفاع بین 0?8 تا 1متر

نیاز نوری: آفتاب؛ بعضی از ارقام در نیمه سایه گل می دهند.

خاک مطلوب: بیشتر خاک ها را می پسندد، حتی در ضعیف ترین خاک ها نیز رشد می کند، اما در خاک غنی با کمپوست بهترین عملکرد را دارد.

نیاز آبی: مقاوم به کم آبی؛ آبیاری منظم در تابستان

مقاومت به سرما: تا حدود سرمای منفی 9 مقاوم است.

گل دادن آگاوِ آمریکانا در کرمان

به گزارش شبکه اطلاع رسانی دانا در تیرماه سال 1392، این گیاه بعد از 25 سال نگه‌داری در منزل یک شهروند کرمانی، گل داده و ارتفاع محور شاخه‌ی گل که از وسط برگ‌ها بیرون آمده به پنج و نیم متر رسیده است. به گل نشستن این گیاه بومی مکزیک در کرمان، عجیب و نادر است و به گفته‌ی این شهروند کرمانی که گیاه آگاو در منزلش رشد کرده است؛ ساقه‌ی گیاه که محور رویش گل‌های آن است به هنگام ظهور گل، طی دو هفته تا حد قابل توجهی رشد کرده و بلند شده است به طوری که رشد روزانه‌ی ساقه قابل مشاهده بوده است. عکس های زیر متعلق به آگاو مورد نظر است:

بن سای انار

نام علمی: Punica granatum

نام انگلیسی: Pomegranate

خانواده: حنائیان (Lythraceae)

بن سای انار

بومی چین است و در بونسای تجارتی سهم بسزایی دارد. گل های زنگ مانند صورتی و قرمز و میوه گوشتی و زیبای آن توجه بونسای داران را جلب می کند. اگر درجه حرارت در زمستان بالا باشد برگ های آن دیرتر خزان می کنند و تقریباً نیمه همیشه سبز است. اما در طبیعت جزء درختان خزان کننده به حساب می آید. زیبایی انار به خاطر شکل گل ها ومیوه 
و تنه زیبای آن است و خزان کنندگی برگ ها در این بونسای چندان اهمیتی ندارد. تنه حالت پیچ خوردگی کامل خود را دارد که مورد نظر بونسای داران است.

محل نگهداری:

انار جزء گیاهان مناطق معتدل مایل به گرمسیری است که نور خورشید را دوست دارد. اما چنانچه در محیط بسته پرورش می یابد پشت پنجره شیشه ای می تواند نور خود را دریافت کند به شرطی که روزهای گرم تابستان با چسبانیدن کاغذ یا هر صافی دیگر نور را فیلتر کنید و گرنه قبل از اینکه برگ ها از بین بروند ریشه در خاکِ داغ شروع به فساد می کند. اگر مایل به همیشه سبز بودن انار هستید اجازه ندهید درجه حرارت محیط در زمستان از 1 درجه پایین تر رود. هرگز انار را در درجات پایین تر از 5 درجه زیر صفر قرار ندهید. نور کافی یکی از خواسته های آن است و سرمای خشک را دوست ندارد.

تعویض گلدان:

قبل از اینکه رشد گیاه در بهار شروع شود هر دو یا سه سال یک بار گلدان تعویض می گردد. گیاهان خیلی مسن تا 5 سال می توان به تأخیر انداخت. مخلوط 50 درصد سنگریزه به اندازه شکری تا نخودی و50 درصد ماده آلی یا مخلوط آکاداما و30 درصد سنگریزه خاک گلدان را تشکیل می دهد. سنگریزه به خاطر بهتر شدن وضع زهکش است. گلدان بزرگتر برای این گیاه بهتر است.

هرس:

هرس در انار خیلی شدیدتر از بقیه بونسای ها است. شاخه های ناخواسته زیاده از حد هستند که پس از سقوط گل ها باید هرس شوند. پس از این به شاخه ها اجازه داده می شود تا رشد کنند و جوانه گل سال آینده در بغل برگ ها مشاهده گردد. در این مرحله است که با اطمینان می توان بقیه شاخه ها را تا باقی ماندن 3-2 برگ هرس کرد.

سربرداری:

در هرس سربرداری نیز شرح داده شد، در هر صورت پس از هرس شاخه های اضافی هر شاخه تا 3 برگ سربرداری 
می شود. این سربرداری جوانه های تولید گل را تحریک خواهد کرد.

آبیاری:

انار تشنگی را بر باتلاقی شدن و آب اضافی و بد بودن وضع زهکش ها ترجیح می دهد. آبیاری را به هر حال به طور مرتب انجام دهید. پس از تشکیل میوه آبیاری را بیشتر کنید. زیرا آب مصرفی گیاه زیاد است. پس از سقوط برگ ها در زمستان آبیاری را کاهش دهید.

تغذیه:

تا آغاز دوره گلدهی تغذیه را ادامه دهید سپس قطع کنید. پس از سقوط گل ها و تشکیل میوه از دوبار تغذیه با مواد غذایی با ازت کم شروع کنید. چنانچه در زمستان برگ ها هنوز ریزش نکرده باشند با مواد غذایی آلی با عناصری که دیرتر آزاد 
می شوند گیاه را تغذیه کنید. اگربونسای شما گل نمی دهد با مواد کم ازت در طول تابستان و زمستان تغذیه کنید. ظرف یک سال این نقص برطرف خواهد شد.

هشدار !!:

شاخه ها در انار حتی در جوانی شکننده هستند. هنگامی که سیم کشی می کنید کاملاً مواظب خم کردن شاخه ها باشید. هرگز به فوریت و با زاویه زیاد شاخه را خم نکنید زیرا ممکن است به مرگ شاخه منتهی گردد.

بن سای جینکو

نام علمی: Ginkgo biloba

نام انگلیسی: Maidenhair tree

بن سای جینکو   

از گیاهان عجیب است و پیرترین گیاهی است که وجود دارد. از نظر تکاملی، وابستگی گیاهی به سرخس ها دارد. هم اکنون یکی از زیباترین گیاهان پارکی و خیابانی است. از هرس به شدت بیزار است و یکی از مسئله سازترین درختان بعد از عمل هرس است. بعضی مواقع هرس شاخه ای منجر به خشک شدن شاخه مادر نیز می گردد و بعضی مواقع چنانچه هرس شدید داشته باشد ممکن است به تنه اصلی و مرگ کل درخت نیز بیانجامد. به همین علت درخت را به خاطر شکل خاص خود یعنی استوانه ای با شاخه ها و تنه های گره دار نمی خواهند؛ بلکه برگ های خیره کننده و دلفریب طلایی رنگ آن در پاییز برای هر بونسایی دار یا هر بیننده ای کافی است. در هنگام هرس مواظب باشید زائده کوچکی (پاشنه) از شاخه هرس شده روی شاخه مادر باقی بماند و فوراً زخم را ضدعفونی کرده و با چسب مخصوص بپوشانید.

محل نگهداری:

جینکو با هر شرایط نوری اعم از نور کامل و یا سایه نسبی برگ های زرین خودرا در پاییز نمایان می سازد. اما خشکی را نمی تواند تحمل کند و نهایتاً منجر به خشک شدن شاخه ها می گردد. سایه منجر به مرگ شاخه ها نمی شود اما برگ ها و شاخه ها علفی و دراز و برگ ها پهن تر و رنگ پریده  می گردند. اگر مایل به پرورش جینکو هستید باید به مدت چند سال آزمون و خطا بهترین شرایط نوری و محل زندگی گیاه را پیدا کنید. گیاه را در کلیه فصل ها از عوامل نامساعد دور نگه دارید اما در زمستان سرمای ملایم را دوست دارد و هرگز در این فصل آن را به اتاق منتقل نکنید.

تعویض گلدان:

هر سال در اواخر زمستان تا اوایل بهار تعویض انجام می شود. کارد یا چاقویی خیلی تیز برای بریدن ریشه های کنار گلدان لازم است. مواظب باشید ریشه های گوشتی و تازه با حرکت های ناخواسته صدمه نبینند. خاک مورد نیاز برای تعویض خاک استاندارد است اما مقداری کود آلی برای بالا بردن قدرت خاک در نگهداری آب لازم است.

هرس:

شاخه های مسن را در اواخر بهار و سه هفته بعد از تعویض گلدان قطع کنید. از این نظر اواخر بهار توصیه می گردد که تشخیص شاخه مریض و جان در برده در این فصل بهتر است.

سربرداری:

نوک همه شاخه ها را آن قدر کوتاه کنید که فقط دو عدد برگ باقی بماند.

آبیاری:

آبیاری در فصل بهار و تابستان که ریشه گیاه فعالیت دارد باید به نحوی انجام گردد که خاک خشک نماند. در پاییز و زمستان 
آبیاری به تدریج کمتر می گردد و تا حد مرطوب ماندن کافی است. آب فشانی اندام هوایی بطور مرتب فراموش نشود.

تغذیه:

مانند بقیه درختان است. تغذیه در فصل های رشد با مواد قوی اما متعادل و با مواد بدون ازت در پاییز و زمستان .

هشدار !!:

ریشه های جینکو گوشتی و آبدار است و این آبدار بودن در مواقع یخبندان و انجماد ریشه و منفجر شدن، برای گیاه خطر آفرین است خصوصاً اینکه رطوبت ریشه و محیط اطراف آن متعادل نباشد. در درجه اول درخت را در یخبندان های شدید به داخل محلی مانند پارکینگ (نه اتاق گرم) منتقل کنید و در درجه دوم همیشه بین میزان آب ریشه و محیط اطراف آن تعادل برقرارکنید.

والرین قرمز

نام علمی:   Centranthus ruber

نام انگلیسی: Red Valerian

تیره:  آقطیان (Caprifoliaceae)

والرین قرمز

این گیاه علفی و چند ساله است. کم توقع است و نیاز به حداقل شرایط رشدی دارد و بنابراین نگهداری آن آسان است. گلدهی آن از اواخر بهار شروع می شود و دوره گلدهی طولانی دارد. فرم رشد شاخسار آن فشرده است و در مجموع گیاه زینتی محبوبی برای باغچه ها به حساب می آید.

ارتفاع ساقه های گیاه تا 90 سانتیمتر می رسد و گستردگی در حدود 60 سانتیمتر دارد. گل ها بر سر ساقه های بلند گیاه می روید و از این رو به عنوان گل شاخه بریده هم استفاده می شود.

 طول برگ ها معمولا 8-5 سانتیمتر است. شکل برگ های روییده از ابتدای ساقه تا نوک گیاه متغیر است. برگ های پایینی دمبرگ دار بوده و برگ های بالایی بی دمبرگ هستند. آرایش برگ ها به صورت متقابل است و شکل بعضی برگ ها تخم مرغی و بعضی دیگر نیزه ای شکل است. رنگ برگ ها سبز-خاکستری است.

گل ها دارای پنج گلبرگ و بسیار کوچک هستند و به طور انبوه در گل آذین های بزرگ شکوفا می شوند. رنگ گل های این گیاه از قرمز، زرشکی، سرخابی تا صورتی و به ندرت سفید  هم هست. گل ها جاذب پروانه ها هستند.

نیازمندی های محیطی

خاک:

در خاک های با بافت متوسط تا شنی با اسیدیته کمی قلیایی به خوبی رشد می کند. خاک های غیر حاصلخیز را ترجیح می دهد و در آن ها به صورت فشرده تری رشد می کند. خاک این گیاه باید دارای زهکش خوبی باشد.

آبیاری:

نیاز آبی آن متوسط است و به خشکی مقاوم است.

نور:

حداقل به 6 ساعت نور مستقیم آفتاب نیاز دارد.

دما:

در فصل سرد شاخسار گیاه خشک می شود ولی ریشه های آن یخبندان های شدید را هم تحمل می کند.

تکثیر

به طور معمول از طریق بذر تکثیر می شود ولی ازدیاد آن از طریق قلمه علفی هم انجام می شود.

اطلسی مکزیکی

نام علمی:Ruellia brittoniana

نام انگلیسی:   Dwarf Mexican Petunia

خانواده:   پاخرسیان (Acanthaceae)

اطلسی مکزیکی

در نگاه اول، گل های آشنای این گیاه چند ساله در میان انبوهی از شاخسار سبز فشرده، حس دیدن چهره ای آشنا در جمعی غریب را دارد. گل های اطلسی مکزیکی شبیه اطلسی های امروزی است و رنگ های آن صورتی، ارغوانی، بنفش و سفید است.

در جنس روئلیا، گونه های بسیاری به نام اطلسی مکزیکی نام گذاری شده که گل های آن ها تقریبا شبیه هم می باشد و بیشتر آن ها گیاهانی با ارتفاعی متوسط تا بلند هستند ولی ارتفاع گونه مورد نظر ما کمتر از 25 سانتیمتر است که کوتاه ترین گیاه در این جنس بوده و شاید بیشترین جذابیت آن به خاطر همین کوتاهی برگسارش باشد. به طوری که کاشت آن بدون در نظر گرفتن گل هایش به عنوان گیاهی پوششی برای لبه های باغچه های باریک انتخابی جذاب است. کاشت آن در گلدان هم خالی از لطف نیست.

این گیاه بدون سربرداری گل های خشک شده آن می تواند در تمام طول تابستان به طور متوالی گل دهد.

حالت برگ های آن رو به بالا به رنگ سبز تیره است و شکل آن سرنیزه ای است. طول برگ ها تا 15 سانتیمتر می رسد.

نیازمندی های محیطی

خاک:

ایده آل این گیاه، خاک های غنی و هوموسی با زهکشی خوب است. هر چند نسبت به انواع خاک ها مقاومت خوبی دارد.

آبیاری:

این گیاه انطباق پذیری خوبی نسبت به خاک های خشک و خیس دارد و

گیاهان استقرار یافته نسبت به خشکی مقاوم هستند اما بهترین شرایط رشدی و بالندگی گیاهان با آبیاری در حد متوسط  ایجاد می شود. این گیاه نسبت به آبیاری زیاد هم مقاوم است.

نور:

در مکانی آفتابی تا نیم سایه به خوبی رشد می کند ولی برای گلدهی بهتر نیاز به مکانی آفتابی دارد.

دما:

در مناطق بدون یخبندان همیشه سبز است و در مناطقی که یخبندان های سبک دارد شاخ و برگ این گیاه از بین رفته و در بهار پس از گرم شدن هوا شاخسار نو می روید. نسبت به گرما بالا و رطوبت هم مقاوم است.

تکثیر

ساده ترین راه بدست آوردن گیاه جدید، تقسیم ریشه آن است. هم چنین با گرفتن قلمه علفی هم گیاهان جدید می توان بدست آورد. بذر های این گیاه قابلیت خودکاشتی دارد و امکان جوانه زنی بذر های ریخته شده از گیاه در سال بعد بسیار است و با کاشت آن ها هم می توان گیاهان جدید بدست آورد.