کاکتوس کارنژیا

نام علمی: Carnegiea gigantea

نام انگلیسی: Saguaro cactus (این نام از زبان اسپانیایی وارد زبان انگلیسی شده و ریشه آن از زبان “مایو” است که زبانی آزتکی ست.) 

کارنژیا (ستاره فیلم های وسترن)

کارنژیا از نام کاشف آمریکایی اندروکارنژیه (Andrrew Carengie) گرفته شده است این کاکتوس بومی بیابان های جنوب خاوری آمریکا است و در شمال مکزیک نیز گسترش دارد. جنس کارنژیا تنها دارای یک گونه به نام ژیگانته آ (C.gigantea) می باشد. دارای بدنه ای استوانه ای شکل به قطر 60 سانتیمتر و ارتفاع 12 متر است که بعداز 20 الی 30 سال در شرایط مطلوب شاخه های فرعی را 3 متر بالاتر از سطح زمین ایجاد می کنند. دارای 24 شکاف ردیفی و آرئول های قهوه ای رنگ که به فاصله 2?5 سانتیمتر از هم قرار گرفته اند. هر آرئول شامل 20 خار شعاعی و 3 تا 6 خار مرکزی به درازای 6 سانتیمتر هستند. خارها به رنگ قهوه ای روشن و تیره و گاه نقره ای می باشند. گلهای قیفی شکل به قطر 12 سانتیمتر در رنگ های سفید و سفید مایل به سبز بسیار خوشبو، شب هنگام درسن بلوغ کارنژیا شکوفا می شوند. فصل گلدهی آنها بهار و تابستان است. میوه های تخم مرغی شکل به درازای 7?5سانتیمتر و سبز رنگ که هنگام رسیدن سرخ رنگ می شوند و شکاف برداشته و بذرهای سخت و سیاه رنگ خود را به بیرون پرتاب می کنند. تکثیر کارنژیاها از طریق کشت بذر آنها به راحتی امکان پذیر است. میزان آبیاری مناسب در ماههای گرم برای آنها لازم ولی در طی فصل زمستان، نیاز به آبیاری چندانی ندارند و در برابر یخ زدگی ( چند درجه زیر صفر ) مقاومت نشان می دهند.

کاکتوس کارنژیا به سبب داشتن تنه قطور و پرخار خود، در طبیعت جایگاه بسیار مناسبی برای آشیانه سازی پرندگان ویژه سرزمین های بومی خود به شمار می رود. زیرا فراهم کردن شکافهایی مناسب برای لانه سازی به آسانی انجام گرفته وهمچنین آنها را از گزند دشمنان دور نگاه می دارد.

آنچه در کتاب ها وفیلم ها از این کاکتوس دیده می شود نمودی از همین گونه Carengiea.gigantea می باشد. در ایران نیز تعداد بیشماری از دوستداران کاکتوس آن را به عنوان مظهر کاکتوس می شناسند.

اچینوفسولوکاکتوس

نام علمی: Echinofossulocactus 

اچینوفسولوکاکتوس 

زیستگاه اصلی اچینوفسولوکاکتوس ها، پهنه های شمالی ، مرکزی و غرب مکزیک است .

ساختار ظاهری این جنس به صورت گرد کروی تا استوانه ای کوتاه به رنگ خاکستری مایل به سبز و بدنه آن دارای شیارهای مواج یکدست است. آرئولهای کوچک آنها به فاصله 4 سانتیمتر از هم قرار دارند و دارای 4 تا 20 خار شعاعی و 1 تا 4 خار مرکزی به رنگ های سفید، زرد و قهوه ای هستند .

گل آنها کوچک است و قطر انتهایی آن به 5.2 تا 5.3 سانتیمتر می رسد. طیف رنگ گل ها سفید، کرم و ارغوانی است و دو تا سه بار در سال گل ها شکوفا می شوند .

روشنایی پسند و گرمادوست و روی هم رفته از کاکتوس هایی ست که نگهداری آنها آسان است. بیشتر خاکهای سبک ماسه ای (متخلخل) را می پسندد. هر گاه فصل زمستان، درجه دمای جایگاه نگهداری آن و یا گلخانه پایین باشد، باید تا حد امکان از آبیاری آن خودداری نمود. این کاکتوس در دمای تا چند درجه زیر صفر نیز مقاومت و پایداری خوبی دارد.

روش تکثیر آنها با کاشت بذر و در اوایل بهار در گلخانه است. البته از راه قلمه زدن نیز به راحتی زیاد می شوند. درباره اچینوفسولوکاکتوس ها تجربیات و آموخته ها نشان داده که تا مدتی پس از رویش بذر، بهتر است از نشاء کردن در خزانه ها خودداری شود تا گیاه روئیده شده استقامت کافی بدست آورد. خزانه این جنس از کاکتوس ها به نور فراوان نیاز داشته و پس از رویش بذر نیز بهتر است از ظرف های سرپوشیده به محل روشن گلخانه انتقال داده شوند .

کاکتوس ها بسته به جنس های گوناگون، تا زمانی محدود شکل اصلی و بالغ خود را ندارند. درباره اچینوفسولوها نیز این قانون پایدار است و تیغ های واقعی پس از زمان درازی، شکل راستین و واقعی خود را آشکار می سازند .

یادآوری می شود که از پایان زمستان تا آغاز پاییز به موقعیت آفتابی و نور، همچنین آب کافی و مناسب نیازمندند .

گیاه گوشتی آگاوِ آمریکانا

نام علمی: Agave Americana

نام انگلیسی: Century Plant

آگاوِ آمریکانا  (گیاه قرن)        

تیره: Agavaceae 

منشاء: مکزیک        زمان گلدهی: یک بار در اواخر عمر خود

ویژگی ها: آگاو قرن گونه ای چند ساله، همیشه سبز و گوشتی است. جنس آگاو، چنان که گونه های دیگری از آن هم در پست های دیگر معرفی شده اند، شامل بیش از 200 گونه از گیاهان چندساله و صحرادوست است که دارای برگساره هایی دیدنی و منحصر به فرد هستند؛ گونه های این گیاه غالباً بومی مکزیک و آمریکای جنوبی هستند. این گونه ها دارای ارزش زینتی هستند و گاهی به عنوان غذا و دارو نیز به کار می روند. از این میان گیاه آگاو آمریکانا از گونه هایی است که در ایران و به ویژه در جنوب و مناطق شمالی، از سال ها پیش مورد کشت و کار قرار می گرفته است.

آگاو قرن دارای برگ هایی به طول 2 متر بوده که هر کدام دارای حاشیه خاردار هستند. برگ ها در بعضی از فرم ها ابلق می باشند. گیاه حامل یک ساقه گل دهنده سنگین و سفت در انتهاست که بسیار برنده و تیز است. این گیاه گهگاه گل می دهد، و طول ساقه گل دهنده که به گل آذین دیهیم با گل های زرد منتهی می شود، به 8 متر می رسد. پس از گلدهی این گیاه می میرد، اما پاجوش ها و ساقه های نابه جا از زیر گیاه دوباره رشد کرده و توده گیاه بازیابی می شود.

میوه آن پوشینه است. طول عمر یک بوته آن به 10 سال می رسد. این گیاه بومی قاره آمریکا بوده اما در حال حاضر به مناطق مختلفی از دنیا سازگاری یافته و مورد استفاده قرار می گیرد و مناسب کشت در باغ های صخره ای و خشک منظری است. 

روش تکثیر: از طریق بذر و تقسیم بوته است. به علت درصد تلاقی بالا و ایجاد تفرق در دانهال ها بهتر است تقسیم بوته صورت پذیرد.

عادت رشدی: دارای فرم ایستاده

سرعت رشد: ارتفاع بین 0?8 تا 1متر

نیاز نوری: آفتاب؛ بعضی از ارقام در نیمه سایه گل می دهند.

خاک مطلوب: بیشتر خاک ها را می پسندد، حتی در ضعیف ترین خاک ها نیز رشد می کند، اما در خاک غنی با کمپوست بهترین عملکرد را دارد.

نیاز آبی: مقاوم به کم آبی؛ آبیاری منظم در تابستان

مقاومت به سرما: تا حدود سرمای منفی 9 مقاوم است.

گل دادن آگاوِ آمریکانا در کرمان

به گزارش شبکه اطلاع رسانی دانا در تیرماه سال 1392، این گیاه بعد از 25 سال نگه‌داری در منزل یک شهروند کرمانی، گل داده و ارتفاع محور شاخه‌ی گل که از وسط برگ‌ها بیرون آمده به پنج و نیم متر رسیده است. به گل نشستن این گیاه بومی مکزیک در کرمان، عجیب و نادر است و به گفته‌ی این شهروند کرمانی که گیاه آگاو در منزلش رشد کرده است؛ ساقه‌ی گیاه که محور رویش گل‌های آن است به هنگام ظهور گل، طی دو هفته تا حد قابل توجهی رشد کرده و بلند شده است به طوری که رشد روزانه‌ی ساقه قابل مشاهده بوده است. عکس های زیر متعلق به آگاو مورد نظر است:

گیاه گوشتی آگاوِ ساقه گرد

نام علمی: Agave parryi

نام انگلیسی: Mescal agave ، Parry’s agave

آگاوِ ساقه گرد

تیره :Agavaceae
منشاء: جنوب غربی ایالات متحده و مکزیک     زمان گلدهی: بهار پس از 20 تا 30 سال

ویژگی ها: آگاو ساقه گرد گونه ای گوشتی، تک لپه و با اندازه ای کوچک است. برگ آن گوشتی، کمی مومی، خاکستری و سبز بوده که یک خار به طول cm 2.5 در نوک آن می روید. یکی از ویژگی های متمایز این گونه نقطه انتهایی (نوک) برگ است؛ معمولاً به رنگ قهوه ای مایل به زرد، قهوه ای یا سیاه است، که این ناحیه از خود برگ تیره تر است.

برگ ها نیزه ای تا واژ تخم مرغی بوده و به طول cm30 هستند. در انتها پهن و حاشیه آن دندانه دار است.

هر آگاوِ ساقه گردِ مسن یک ساقه گل دهنده 3?6 متری تولید کرده که در آن گل هایی به رنگ زرد می روید (درسنی حدود 30-20 سال). میوه آن پوشینه و به طول cm7.5-5 است.

به دلیل رشد فشرده و مصرف کم آب و مقاومت به گرما و عملیات نگهداری ساده، این گونه، یک گیاه ایده آل برای فضای سبز شهری در مناطق گرمسیر، خشک و صحرایی است. پس از گلدهی به دلیل اینکه تمام منابع مربوط به ریشه و برگ به مصرف ساقه گل دهنده،گل و بذرها رسیده است، گیاه می میرد. برای فضای سبز مناطق خشک، باغ صخره ای، باغ خشک منظری استفاده می شود.

روش تکثیر: از طریق بذر و پاجوش

عادت رشدی: بیساگ

سرعت رشد : بسیار کند ، بسته به زیر گونه، دارای ارتفاع 60 و قطر رشدیcm75-45 است.

نیاز نوری: آفتاب کامل

خاک مطلوب: خاک خشک، زهکش مناسب و تا حدودی سبک؛ مقاوم به خاک های فقیر

نیاز آبی: مقاوم به خشکی؛ در شرایط هوای داغ و خشک نیاز به آبیاری عمیق هفتگی دارد.

مقاومت به سرما: مقاوم به سرمای سبک؛ تحمل تا 6- درجه سانتیگراد

آگاوِ دم شیری

نام علمی: Agave attenuata

نام انگلیسی: Swans neck, Lion tail  

 
 آگاوِ دم شیری

تیره:  Agavaceae   

منشاء: مناطق کوهستانی مرکزی مکزیک    زمان گلدهی: اواخر بهار تا تابستان

ویژگی ها: آگاوِ دم شیری، گیاهی چند ساله، همیشه سبز و گوشتی است. این گیاه به طور گسترده در ایالات متحده مورد کشت قرار گرفته است. ظاهری گرمسیری داشته و دارای برگ هایی آبدار و سبز است که می تواند در طی زمان به ارتفاع 1?5 متر نیز برسد. این گیاه به دلیل شکل ویژه برگ ها (عدم وجود نقاط تیز در برگ) و سمی نبودن به جوامع انسانی سازگار است. 
گل آذین، سنبله ای بسیار خیره کننده و بلندی بوده که دارای گل هایی به رنگ سبز تا زرد است. برگ ها قطور، نرم و نوک تیز بوده و به رنگ سبز مایل به آبی و دارای درازایی به میزان cm70-50 هستند. ساقه مرکزی در طی زمان ساقه های بیساگ دیگری را پدید می آورد و ساقه های قبلی بلندتر می شوند. 
کشت آن به صورت ردیفی (حاشیه کاری) و یا توده ای نمایی زیبا به فضای سبز می دهد. این گونه در باغچه تباین رنگی تماشایی به وجود می آورد که در ترکیب با سایر رنگ ها نمایان می گردد و در طراحی فضای سبز از آن به عنوان گونه قابل تمرکز (Focal Point) نام برده می شود. 
پاجوش های آن را اصطلاحاً Pupsمی گویند. برای داشتن ظاهری مناسب از گیاه، بهتر است آنها را برداشت کرده و به عنوان ماده گیاهی تکثیراستفاده نمود. گلدهی دم شیری در سن 10 سالگی بوده و پس از آن گیاه می میرد و پاجوش های آن شروع به رشد می کنند.

روش تکثیر: به سادگی از طریق بذرهای تولیدی

عادت رشدی: ایستاده

سرعت رشد: کند، ارتفاع و گسترش آن به طور میانگین درحدود cm120-90

نیاز نوری: آفتاب کامل، اما سایه سبک تا نیمه آفتاب را نیز تحمل می کند.

خاک مطلوب: زهکش کافی، با اینکه خاک های فقیر را تحمل می کند اما در خاک های حاصلخیز بهترین عملکرد را دارد.

نیاز آبی: مقاوم به کم آبی؛ اما در تابستان آبیاری آن سبب ایجاد ظاهری بهتر برای آن خواهد شد.

مقاومت به سرما: حساس به سرما