گیاه گوشتی صبر زرد صابونی

نام علمی:  Aloe maculate

نام انگلیسی:  Soap Aloe 

صبر زرد صابونی

تیره: Asphodelaceae      

منشاء: نواحی گرمسیر شرق آفریقا (کنیا)             زمان گلدهی: متغیر است (زمستان، بهار و تابستان)

ویژگی ها: صبر زرد صابونی، گونه ای چند ساله، گوشتی و همیشه سبز است. ارتفاع این گیاه چند ساله و آبدار به cm45-15 می رسد و از آن به عنوان گیاه پوششی در مناطق گرمسیری استفاده می کنند.

دارای تنوع زیادی در ارقام و فرم های خود است. می توان آن را در باغ خشک منظر و باغ صخره ای کاشت. این گونه صبر زرد بدون ساقه با برگ هایی لکه دار و گل هایی لوله ای به رنگ زرد تا صورتی، نارنجی تا قرمز است.

برگ های سه گوش آن سبز تیره با رده هایی از رنگ قرمز در نوک برگ و در پایین برگ، رنگ سبز روشن با خطوطی سفید رنگ است. دندانه های برگ تیز هستند و برگ به سمت پایین خمیده است.

گل آذین خوشه ای و دارای 6 انشعاب (شاخه) ، دارای سرگل فشرده و گل های آویز در قسمت بیرونی گل آذین است. در شرایط خشکی نوک برگ ها خشک شده و برگ ها به رنگ سبز–خاکستری مایل به قرمز در می آیند.

فرم گل نارنجی آن با نام علمی A. saponaria شناخته می شود. بر خلاف گونه صبر زرد معمولی نباید از شیره برگ آن برای پوست استفاده کرد. بذور آن سمی است و نباید مصرف شود.

زمان گلدهی آن متغیر است و ممکن است بسته به فرم در هر کدام از فصول سال به گل بنشیند. نگهداری از آن ساده است. رشد آن سریع است و گاهی پاجوش هایی چندین متر دورتر از گیاه مادری تولید می کند. گل های آن سبب جذب پرندگان می شود. به شوری مقاوم است و برای مناطق ساحلی گرم مناسب است. به آسانی با سایر گونه ها تلاقی ایجاد می کند.

روش تکثیر: آن استفاده از بذر و تقسیم ریزوم، غده ها، ژوخه یا پداژه (شامل پاجوش ها) است.

عادت رشدی: بیساگ

سرعت رشد: متوسط  رو به سریع، ارتفاع آن 45 و پهنای آن cm60

نیاز نوری: سایه سبک تا آفتاب کامل

خاک مطلوب: خاک با زهکش مناسب. به خاک های فقیر مقاومت دارد و به خوبی پرورش می یابد.

نیاز آبی: مقاوم به کم آبی . آبیاری کم تا معمولی

مقاومت به سرما: به سرما مقاومت ندارد .

گیاه گوشتی آگاوِ نخ برگی

نام علمی: Agave filifera

نام انگلیسی: Thread agave

آگاو نخ برگی

تیره: Agavaceae    

منشاء: مکزیک     زمان گلدهی: اواخر تابستان تا اوایل پاییز

ویژگی ها: آگاوِ نخ برگی گونه ای گوشتی و چند ساله، دارای ساقه های بیساگ و متراکمی است که گسترشی به میزان cm60 دارد. filifera در لغت به معنی حامل نخ بودن است. 

برگ های باریک و سرنیزه ای این گیاه که دارای زواید فیبری و نخ مانند در حاشیه خود هستند به این گیاه نمایی منحصر به فرد داده اند. برگ ها به رنگ سبز تیره و در انتها نوک تیز (خار) بوده و دارای رنگ قهوه ای هستند. از وسط بیساگ بالغ (که معمولاً زمان طولانی می برد)، خوشه سنبله 180سانتی متری را تولید کرده که گل های زنگوله ای شکل و 5 سانتی متری بر روی آن می رویند. گل ها در ابتدا مایل به سبز و با افزایش سن مایل به قهوه ای می شوند. میوه آن پوشینه است که با افزایش سن به رنگ قهوه ای تیره در می آید و حاوی بذرهایی تخت، سیاه و براق است.

به خشکی مقاوم است و برای اقلیم های صحرایی و نیمه گرمسیری ایده آل است. از آن می توان برای کشت در باغ خشک منظر، باغ صخره ای و کشت تکی استفاده کرد. همچنین در فضاهای سبزی که نیاز به نمود معمارانه می باشد جزو بهترین انتخاب هاست. بهتر است در فواصل زمانی مشخص نسبت به حذف پاجوش های اضافی برای ایجاد نمایی بهتر از این گیاه اقدام نمود.

روش تکثیر: استفاده از بذر و پاجوش های زیادی است که در اطراف گیاه مادری تولید می شوند.

عادت رشدی: فرم رشد بیساگ، متراکم و انبوه

سرعت رشد: کند، ارتفاع cm45 و گسترش آن در حدود cm60

نیاز نوری: آفتاب کامل تا نیم سایه

خاک مطلوب: خاک لومی – شنی و لومی – رسی

نیاز آبی: مقاوم به کم آبی؛ آبیاری منظم در تابستان و خاک در زمستان نسبتاً خشک باشد.

مقاومت به سرما: به سرما نسبتاً مقاوم و تا منفی 8 درجه سانتیگراد را تحمل می کند.

کاکتوس اسکوباریا

نام علمی: Escobaria

نام انگلیسی: Pincushion cactus, Foxtail cactus

اسکوباریا

اسکوباریا بومی پهنه های شمالی و مرکزی کشور مکزیک است. اسکوباریاها ساختاری کروی دارند که کم کم با افزایش سن بلند و ستونی شکل می گردند.

روی بدنه آنها غده هایی (توبرکول ها) به صورت بسیار روشن دیده می شوند (همانند توبرکول های جنس کوریفانتا است). خارها فشرده و نازک و خارهای کانونی (مرکزی) بلند تر و روشن تر از خارهای شعاعی هستند و گاهی نیز در بخش بالای گیاه تیره تر هستند.

بیشترین بلندی این گیاه به 20 سانتیمتر و قطر ساقه نیز 5.2 تا 6 سانتیمتر می رسد. از هر آرئول نزدیک به 10 تا 40 خار شعاعی و بیش از 10 خار کانونی بیرون می آید (این خارها بیش از 2 سانتیمتر درازا دارند). در برخی گونه های اسکوباریا، شناخت خار کانونی و شعاعی از همدیگر دشوار است.

رنگ خارها گوناگون و از سفید، زرد تا صورتی و گاه تیره تر نیز دیده می شود.

گل ها کوچک تا 3 سانتیمتر قطر و 5.2 سانتیمتر درازا دارند و در رنگ های سفید، سبز، زرد، زرد-صورتی دیده شده اند.

میوه کوچک و سرخ رنگشان هنگام رسیدن صورتی یا سبزرنگ می شود و سطح بیرونی آنها روی هم رفته صاف است.

تکثیر آنها از راه بذر انجام می گیرد، لیکن از راه تقسیم بدنه آنها نیز می توان اسکوباریاها را زیاد نمود.

آب مورد نیاز آنها در بهار و پاییز باید به اندازه کافی فراهم شود ولی در زمستان به آب کمتری نیازمندند آنها می توانند در برابر درجهدمای نزدیک به صفر نیز پایداری نموده و در برابر کاهش دمای محیط هم تاب بیاورند . 

برخی گونه های مهم آن عبارتند از :

…E.bella, E.chihuahuensis, E.hesteri, E.lloydii, E.orcuttii, E.rigida, E.roseana, E.tuberculosa , E.varicolo

همچنین برای شناخت بهتر تصاویر موجود در گالری نام گونه را بر خود دارند.

گیاه گوشتی آگاوِ آمریکانا

نام علمی: Agave Americana

نام انگلیسی: Century Plant

آگاوِ آمریکانا  (گیاه قرن)        

تیره: Agavaceae 

منشاء: مکزیک        زمان گلدهی: یک بار در اواخر عمر خود

ویژگی ها: آگاو قرن گونه ای چند ساله، همیشه سبز و گوشتی است. جنس آگاو، چنان که گونه های دیگری از آن هم در پست های دیگر معرفی شده اند، شامل بیش از 200 گونه از گیاهان چندساله و صحرادوست است که دارای برگساره هایی دیدنی و منحصر به فرد هستند؛ گونه های این گیاه غالباً بومی مکزیک و آمریکای جنوبی هستند. این گونه ها دارای ارزش زینتی هستند و گاهی به عنوان غذا و دارو نیز به کار می روند. از این میان گیاه آگاو آمریکانا از گونه هایی است که در ایران و به ویژه در جنوب و مناطق شمالی، از سال ها پیش مورد کشت و کار قرار می گرفته است.

آگاو قرن دارای برگ هایی به طول 2 متر بوده که هر کدام دارای حاشیه خاردار هستند. برگ ها در بعضی از فرم ها ابلق می باشند. گیاه حامل یک ساقه گل دهنده سنگین و سفت در انتهاست که بسیار برنده و تیز است. این گیاه گهگاه گل می دهد، و طول ساقه گل دهنده که به گل آذین دیهیم با گل های زرد منتهی می شود، به 8 متر می رسد. پس از گلدهی این گیاه می میرد، اما پاجوش ها و ساقه های نابه جا از زیر گیاه دوباره رشد کرده و توده گیاه بازیابی می شود.

میوه آن پوشینه است. طول عمر یک بوته آن به 10 سال می رسد. این گیاه بومی قاره آمریکا بوده اما در حال حاضر به مناطق مختلفی از دنیا سازگاری یافته و مورد استفاده قرار می گیرد و مناسب کشت در باغ های صخره ای و خشک منظری است. 

روش تکثیر: از طریق بذر و تقسیم بوته است. به علت درصد تلاقی بالا و ایجاد تفرق در دانهال ها بهتر است تقسیم بوته صورت پذیرد.

عادت رشدی: دارای فرم ایستاده

سرعت رشد: ارتفاع بین 0?8 تا 1متر

نیاز نوری: آفتاب؛ بعضی از ارقام در نیمه سایه گل می دهند.

خاک مطلوب: بیشتر خاک ها را می پسندد، حتی در ضعیف ترین خاک ها نیز رشد می کند، اما در خاک غنی با کمپوست بهترین عملکرد را دارد.

نیاز آبی: مقاوم به کم آبی؛ آبیاری منظم در تابستان

مقاومت به سرما: تا حدود سرمای منفی 9 مقاوم است.

گل دادن آگاوِ آمریکانا در کرمان

به گزارش شبکه اطلاع رسانی دانا در تیرماه سال 1392، این گیاه بعد از 25 سال نگه‌داری در منزل یک شهروند کرمانی، گل داده و ارتفاع محور شاخه‌ی گل که از وسط برگ‌ها بیرون آمده به پنج و نیم متر رسیده است. به گل نشستن این گیاه بومی مکزیک در کرمان، عجیب و نادر است و به گفته‌ی این شهروند کرمانی که گیاه آگاو در منزلش رشد کرده است؛ ساقه‌ی گیاه که محور رویش گل‌های آن است به هنگام ظهور گل، طی دو هفته تا حد قابل توجهی رشد کرده و بلند شده است به طوری که رشد روزانه‌ی ساقه قابل مشاهده بوده است. عکس های زیر متعلق به آگاو مورد نظر است:

اچینوفسولوکاکتوس

نام علمی: Echinofossulocactus 

اچینوفسولوکاکتوس 

زیستگاه اصلی اچینوفسولوکاکتوس ها، پهنه های شمالی ، مرکزی و غرب مکزیک است .

ساختار ظاهری این جنس به صورت گرد کروی تا استوانه ای کوتاه به رنگ خاکستری مایل به سبز و بدنه آن دارای شیارهای مواج یکدست است. آرئولهای کوچک آنها به فاصله 4 سانتیمتر از هم قرار دارند و دارای 4 تا 20 خار شعاعی و 1 تا 4 خار مرکزی به رنگ های سفید، زرد و قهوه ای هستند .

گل آنها کوچک است و قطر انتهایی آن به 5.2 تا 5.3 سانتیمتر می رسد. طیف رنگ گل ها سفید، کرم و ارغوانی است و دو تا سه بار در سال گل ها شکوفا می شوند .

روشنایی پسند و گرمادوست و روی هم رفته از کاکتوس هایی ست که نگهداری آنها آسان است. بیشتر خاکهای سبک ماسه ای (متخلخل) را می پسندد. هر گاه فصل زمستان، درجه دمای جایگاه نگهداری آن و یا گلخانه پایین باشد، باید تا حد امکان از آبیاری آن خودداری نمود. این کاکتوس در دمای تا چند درجه زیر صفر نیز مقاومت و پایداری خوبی دارد.

روش تکثیر آنها با کاشت بذر و در اوایل بهار در گلخانه است. البته از راه قلمه زدن نیز به راحتی زیاد می شوند. درباره اچینوفسولوکاکتوس ها تجربیات و آموخته ها نشان داده که تا مدتی پس از رویش بذر، بهتر است از نشاء کردن در خزانه ها خودداری شود تا گیاه روئیده شده استقامت کافی بدست آورد. خزانه این جنس از کاکتوس ها به نور فراوان نیاز داشته و پس از رویش بذر نیز بهتر است از ظرف های سرپوشیده به محل روشن گلخانه انتقال داده شوند .

کاکتوس ها بسته به جنس های گوناگون، تا زمانی محدود شکل اصلی و بالغ خود را ندارند. درباره اچینوفسولوها نیز این قانون پایدار است و تیغ های واقعی پس از زمان درازی، شکل راستین و واقعی خود را آشکار می سازند .

یادآوری می شود که از پایان زمستان تا آغاز پاییز به موقعیت آفتابی و نور، همچنین آب کافی و مناسب نیازمندند .

چند گونه شناخته شده آن نیز در زیر می آیند که تصاویر برخی از آنها با ذکر نام  گونه در گالری نمایش داده شده اند:

E.albatus , E.arrigens , E.confusus , E.hastatus , E.lloydii , E.multicostatus , E.ochoterenaus , E.tetraxiphus , E.vaupelianus , E.violaciflorus , E.zacatecasensis