کاکتوس اسکوباریا

نام علمی: Escobaria

نام انگلیسی: Pincushion cactus, Foxtail cactus

اسکوباریا

اسکوباریا بومی پهنه های شمالی و مرکزی کشور مکزیک است. اسکوباریاها ساختاری کروی دارند که کم کم با افزایش سن بلند و ستونی شکل می گردند.

روی بدنه آنها غده هایی (توبرکول ها) به صورت بسیار روشن دیده می شوند (همانند توبرکول های جنس کوریفانتا است). خارها فشرده و نازک و خارهای کانونی (مرکزی) بلند تر و روشن تر از خارهای شعاعی هستند و گاهی نیز در بخش بالای گیاه تیره تر هستند.

بیشترین بلندی این گیاه به 20 سانتیمتر و قطر ساقه نیز 5.2 تا 6 سانتیمتر می رسد. از هر آرئول نزدیک به 10 تا 40 خار شعاعی و بیش از 10 خار کانونی بیرون می آید (این خارها بیش از 2 سانتیمتر درازا دارند). در برخی گونه های اسکوباریا، شناخت خار کانونی و شعاعی از همدیگر دشوار است.

رنگ خارها گوناگون و از سفید، زرد تا صورتی و گاه تیره تر نیز دیده می شود.

گل ها کوچک تا 3 سانتیمتر قطر و 5.2 سانتیمتر درازا دارند و در رنگ های سفید، سبز، زرد، زرد-صورتی دیده شده اند.

میوه کوچک و سرخ رنگشان هنگام رسیدن صورتی یا سبزرنگ می شود و سطح بیرونی آنها روی هم رفته صاف است.

تکثیر آنها از راه بذر انجام می گیرد، لیکن از راه تقسیم بدنه آنها نیز می توان اسکوباریاها را زیاد نمود.

آب مورد نیاز آنها در بهار و پاییز باید به اندازه کافی فراهم شود ولی در زمستان به آب کمتری نیازمندند آنها می توانند در برابر درجهدمای نزدیک به صفر نیز پایداری نموده و در برابر کاهش دمای محیط هم تاب بیاورند . 

برخی گونه های مهم آن عبارتند از :

…E.bella, E.chihuahuensis, E.hesteri, E.lloydii, E.orcuttii, E.rigida, E.roseana, E.tuberculosa , E.varicolo

همچنین برای شناخت بهتر تصاویر موجود در گالری نام گونه را بر خود دارند.

گیاه گوشتی آگاوِ آمریکانا

نام علمی: Agave Americana

نام انگلیسی: Century Plant

آگاوِ آمریکانا  (گیاه قرن)        

تیره: Agavaceae 

منشاء: مکزیک        زمان گلدهی: یک بار در اواخر عمر خود

ویژگی ها: آگاو قرن گونه ای چند ساله، همیشه سبز و گوشتی است. جنس آگاو، چنان که گونه های دیگری از آن هم در پست های دیگر معرفی شده اند، شامل بیش از 200 گونه از گیاهان چندساله و صحرادوست است که دارای برگساره هایی دیدنی و منحصر به فرد هستند؛ گونه های این گیاه غالباً بومی مکزیک و آمریکای جنوبی هستند. این گونه ها دارای ارزش زینتی هستند و گاهی به عنوان غذا و دارو نیز به کار می روند. از این میان گیاه آگاو آمریکانا از گونه هایی است که در ایران و به ویژه در جنوب و مناطق شمالی، از سال ها پیش مورد کشت و کار قرار می گرفته است.

آگاو قرن دارای برگ هایی به طول 2 متر بوده که هر کدام دارای حاشیه خاردار هستند. برگ ها در بعضی از فرم ها ابلق می باشند. گیاه حامل یک ساقه گل دهنده سنگین و سفت در انتهاست که بسیار برنده و تیز است. این گیاه گهگاه گل می دهد، و طول ساقه گل دهنده که به گل آذین دیهیم با گل های زرد منتهی می شود، به 8 متر می رسد. پس از گلدهی این گیاه می میرد، اما پاجوش ها و ساقه های نابه جا از زیر گیاه دوباره رشد کرده و توده گیاه بازیابی می شود.

میوه آن پوشینه است. طول عمر یک بوته آن به 10 سال می رسد. این گیاه بومی قاره آمریکا بوده اما در حال حاضر به مناطق مختلفی از دنیا سازگاری یافته و مورد استفاده قرار می گیرد و مناسب کشت در باغ های صخره ای و خشک منظری است. 

روش تکثیر: از طریق بذر و تقسیم بوته است. به علت درصد تلاقی بالا و ایجاد تفرق در دانهال ها بهتر است تقسیم بوته صورت پذیرد.

عادت رشدی: دارای فرم ایستاده

سرعت رشد: ارتفاع بین 0?8 تا 1متر

نیاز نوری: آفتاب؛ بعضی از ارقام در نیمه سایه گل می دهند.

خاک مطلوب: بیشتر خاک ها را می پسندد، حتی در ضعیف ترین خاک ها نیز رشد می کند، اما در خاک غنی با کمپوست بهترین عملکرد را دارد.

نیاز آبی: مقاوم به کم آبی؛ آبیاری منظم در تابستان

مقاومت به سرما: تا حدود سرمای منفی 9 مقاوم است.

گل دادن آگاوِ آمریکانا در کرمان

به گزارش شبکه اطلاع رسانی دانا در تیرماه سال 1392، این گیاه بعد از 25 سال نگه‌داری در منزل یک شهروند کرمانی، گل داده و ارتفاع محور شاخه‌ی گل که از وسط برگ‌ها بیرون آمده به پنج و نیم متر رسیده است. به گل نشستن این گیاه بومی مکزیک در کرمان، عجیب و نادر است و به گفته‌ی این شهروند کرمانی که گیاه آگاو در منزلش رشد کرده است؛ ساقه‌ی گیاه که محور رویش گل‌های آن است به هنگام ظهور گل، طی دو هفته تا حد قابل توجهی رشد کرده و بلند شده است به طوری که رشد روزانه‌ی ساقه قابل مشاهده بوده است. عکس های زیر متعلق به آگاو مورد نظر است:

اچینوفسولوکاکتوس

نام علمی: Echinofossulocactus 

اچینوفسولوکاکتوس 

زیستگاه اصلی اچینوفسولوکاکتوس ها، پهنه های شمالی ، مرکزی و غرب مکزیک است .

ساختار ظاهری این جنس به صورت گرد کروی تا استوانه ای کوتاه به رنگ خاکستری مایل به سبز و بدنه آن دارای شیارهای مواج یکدست است. آرئولهای کوچک آنها به فاصله 4 سانتیمتر از هم قرار دارند و دارای 4 تا 20 خار شعاعی و 1 تا 4 خار مرکزی به رنگ های سفید، زرد و قهوه ای هستند .

گل آنها کوچک است و قطر انتهایی آن به 5.2 تا 5.3 سانتیمتر می رسد. طیف رنگ گل ها سفید، کرم و ارغوانی است و دو تا سه بار در سال گل ها شکوفا می شوند .

روشنایی پسند و گرمادوست و روی هم رفته از کاکتوس هایی ست که نگهداری آنها آسان است. بیشتر خاکهای سبک ماسه ای (متخلخل) را می پسندد. هر گاه فصل زمستان، درجه دمای جایگاه نگهداری آن و یا گلخانه پایین باشد، باید تا حد امکان از آبیاری آن خودداری نمود. این کاکتوس در دمای تا چند درجه زیر صفر نیز مقاومت و پایداری خوبی دارد.

روش تکثیر آنها با کاشت بذر و در اوایل بهار در گلخانه است. البته از راه قلمه زدن نیز به راحتی زیاد می شوند. درباره اچینوفسولوکاکتوس ها تجربیات و آموخته ها نشان داده که تا مدتی پس از رویش بذر، بهتر است از نشاء کردن در خزانه ها خودداری شود تا گیاه روئیده شده استقامت کافی بدست آورد. خزانه این جنس از کاکتوس ها به نور فراوان نیاز داشته و پس از رویش بذر نیز بهتر است از ظرف های سرپوشیده به محل روشن گلخانه انتقال داده شوند .

کاکتوس ها بسته به جنس های گوناگون، تا زمانی محدود شکل اصلی و بالغ خود را ندارند. درباره اچینوفسولوها نیز این قانون پایدار است و تیغ های واقعی پس از زمان درازی، شکل راستین و واقعی خود را آشکار می سازند .

یادآوری می شود که از پایان زمستان تا آغاز پاییز به موقعیت آفتابی و نور، همچنین آب کافی و مناسب نیازمندند .

چند گونه شناخته شده آن نیز در زیر می آیند که تصاویر برخی از آنها با ذکر نام  گونه در گالری نمایش داده شده اند:

E.albatus , E.arrigens , E.confusus , E.hastatus , E.lloydii , E.multicostatus , E.ochoterenaus , E.tetraxiphus , E.vaupelianus , E.violaciflorus , E.zacatecasensis

گیاه بالارونده پیچ امین الدوله

نام علمی: Lonicera Japonica

نام انگلیسی: Japanese honeysuckle

پیچ امین الدوله

گیاهی است بالارونده و همیشه سبز و آشنا، که در بیشتر منازل قدیمی برای پوشش آلاچیق، چَپَر، داربست های چوبی از آن استفاده می کردند.  به ارتفاع 10 متر نیز می رسد. گل های سفید رنگی تولید می کند که با گذر زمان زرد رنگ می شوند و عطری شبیه وانیل دارند و طعم شیرینی در انتهای خود دارند.

 معمولاً میوه های این گیاه سیاه و گرد هستند.

برگ ها مخالف هم، بیضی ساده با طول 8-3 سانتیمتر و عرضی 3-2 سانتیمتر است.

استفاده از این گیاه برای پوشش گیاهی نیز رایج است. اگر شرایط محیطی مناسب باشد این گیاه، گیاهی مهاجم می شود.

نیازمندی های محیطی

خاک:

پیچ امین الدوله به بیشتر خاک ها سازگار است و به خوبی رشد می کند. خاک لومی با زهکش خوب ایده آل است.

آبیاری:

یاس امین الدوله به خشکی مقاوم است ولی گلدهی کم می شود، خاک غرقابی هم باعث ریزش گل ها و زرد شدن برگ ها می شود. آبیاری منظم (صبر کنید تا سطح خاک رطوبت خود را از دست بدهد) باعث رشد و گلدهی بهتر می شود. در زمستان آبیاری کمتر شود.

نور:
یاس امین الدوله در نور کامل (روزی 8-6 ساعت نور مستقیم آفتاب) گلدهی مناسبی دارد. به مکان های سایه سازگاری خوبی دارد فقط گلدهی کم می شود. در تابستان های گرم گیاه گلدانی را در مکانی قرار دهید که نور مستقیم آفتاب ظهر به بعد به گلدان نتابد.

دما:

در صورت محفوظ بودن ریشه ها، هم یخبندان شدید  و هم گرمای شدید تابستان را تحمل می کند.

تکثیر:

روش متداول تکثیر پیچ امین الدوله استفاده از قلمه است. با بذر هم می توان گیاه را تکثیر کرد. خوابانیدن ساقه های بلند، راه دیگر تکثیر این گیاه هست. در بهار و تابستان قلمه های حداقل 10 سانتیمتر را از نوک ساقه هایی که تازه رشد کرده اند تهیه می کنند. یا در اوایل زمستان قلمه های چوبی 25 سانتی را برای تکثیر استفاده می کنند.

هرس:

یاس امین الدوله را به منظور پوششی سایه دار مثل آلاچیق می توان تربیت و هرس فرم کرد. همچنین قطع شاخه های قدیمی و شاخه های خشک شده، باعث جوان شدن گیاه و گلدهی بیشتر می شود.

***پلاخور، شونگ، شن و پیچ امین الدوله نام های فارسی است که برای تعدادی از گونه های جنس Lonicera به کار رفته است.

اکثر نمونه هایی که در ایران نیز مورد کشت و کار قرار گرفته اند  و به نام پیچ امین الدوله شناخته می شوند  ازگونه  Lonicera Japonica هستند. هر چند گونه های شبیه  دیگر از این جنس را هم میتوان پیچ امین الدوله نامید.

گیاه آپارتمانی نخل اِریکا

نام علمی: Dypsis lutescens

نام انگلیسی: Bamboo palm, Golden cane palm, Areca palm

اِریکا

این گیاه  بومی ماداگاسکار است و به خانواده  Arecaceaeتعلق دارد. در مناطق گرمسیری و مرطوب، به عنوان درخت یا درختچه ای زینتی در باغ و حیاط خانه ها کاشته می شود و می تواند 12-6 متر رشد کند. در مناطق دیگر به عنوان گیاهی آپارتمانی پرورش داده می شود.

نخل اریکا چندین ساقه دارد که از تعداد زیادی پوسته تشکیل شده اند. به بیان دیگر این پوسته ها بر روی هم قرار گرفته اند و ساقه گیاه را شکل داده اند. از ساقه ها، دمبرگ ها بیرون زده و هر برگ از تعداد زیادی برگچه تشکیل می شود. با بزرگ شدن برگ، تعداد برگچه ها بیشتر می شود.

ساقه گل در گیاهان بالغ و در شرایط مساعد آب و هوایی از زیر پوسته ساقه های اصلی بیرون می آید. ساقه گل زرد- سبز است و میوه هایی زرد به قطر 2 سانتیمتر تولید می کند.

استفاده از نخل اریکای گلدانی در منازل علاوه بر زیبایی تصفیه کننده هوا نیز هست.

نیازمندی های محیطی نخل اریکا در شرایط آپارتمانی

خاک:

خاک کمی اسیدی را دوست دارد و به خاکی سبک و زهکشی عالی نیاز دارد. بنابراین استفاده از شن و پیت ماس و خاک برگ، بستری مناسب برای این گیاه ایجاد می کند. اریکا گیاهی است کم توقع، در صورت کوددهی، غلظت کود را کاهش دهید.

آبیاری:

استفاده از آب سبک برای این گیاه باعث حفظ کیفیت برگ ها می شود.

اگر خاک شما سبک و زهکش خوبی دارد، آبیاری کامل و مرتب داشته باشید. مخصوصاً در تابستان یا هوای گرم که تبخیر زیادی از  برگ ها صورت می گیرد. (اریکا به عنوان یک مرطوب کننده هوای طبیعی شناخته می شود.)

اگر زهکش خاک خوب نیست و آب به سرعت خارج نمی شود، آبیاری را کم کنید. غرقابی شدن خاک منجر به پوسیدگی ریشه می شود.

دما:

نخل اریکای بالغ کاشت شده در فضای آزاد، تا دمای6 درجه زیر صفر را هم تحمل می کند ولی اریکای گلدانی به سرما حساس تر است و بعضی از برگسارهای آن سیاه خواهد شد و گیاه از بین می رود. دمای تا 35 درجه سانتیگراد را می تواند تحمل کند در صورتی که به خوبی آن را آب داد اما به هر حال محیط گرم موجب زرد شدن برگ ها به خصوص نوک آنها خواهد شد. دمای ایده آل این گیاه 26-18 است.

نور:

با اینکه اریکای کاشته شده در بیرون نور خورشید را به خوبی تحمل می کند، گیاه آپارتمانی اریکا را از نور مستقیم آفتاب پشت شیشه دور کنید

و در محلی که پرنور است بگذارید.

تکثیر:

غیر از بذر که معمولاً در گیاهان آپارتمانی تشکیل نمی شود، بهترین روش تکثیر، جداسازی پاجوش ها از کنار گیاه مادری است.

آفات و بیماری ها:

لکه برگی قارچی از جمله مشکلات این گیاه است که زخم هایی به رنگ قهوه ای قرمز تا مشکی در تمامی سطوح برگ ها ایجاد می شود.

بلایت بیماری دیگری است که می تواند منجر به بروز لکه هایی نامنظم با شکل های مختلف به رنگ کرم تا خاکستری رنگ با حاشیه قهوه ای تیره شود. عدم آبیاری بیش از اندازه، تهویه مناسب هوای محیط، عدم مرطوب ماندن برگسار گیاه، استفاده از بستر خاکی ضدعفونی شده از جمله راه های جلوگیری از شیوع بیماری های قارچی است و در صورت شیوع فراگیر آن بهتر است که از سموم قارچکُش استفاده شود.

حشرات سپردار از جمله آفات نخل اریکا است که به صورت لکه های قهوه ای کرم رنگ بر روی ساقه و برگ های گیاه به وجود می آید و از شیره گیاه تغذیه کرده و شدت حمله آنان موجب خشک و زرد شدن برگ ها خواهد شد.